U Danskoj je 1898. godine učitelj Holger Nilsen (Holger Nielsen) u Oldrupu uveo u školski program igru sličnu današnjem rukometu, u dvorani sa 7 igrača. Iz danske se igra proširila 1912.u Švedsku i Nemačku. U Čehoslovačkoj se početkom XX. veka igrala hazena, koja je veoma slična rukometu, a Irskoj, Severnoj Americi i Ukrajini igrale su se igre slične malom rukometu.
Godine 1919 uveo je Karl Šelenc (Karl Shelenz), profesor Više škole za fizičko vaspitanje u Berlinu, rukomet na velikom igralištu , a u Švedskoj se razvijao, zbog klimatskih uslova, mali rukomet u dvorani. Veliki se obično igrao na fudbalskom terenu sa 11 igrača i sa 2 rezerve, a mali u dvoranama ili na otvorenim terenima dimenzija (15-25 h 30-50 m) sa 7 igrača, a najmanje sa 4 igrača u malim dvoranama.
U Amsterdamu je 1928 osnovana Međunarodna amaterska rukometna federacija - IAHF (nem. Internationale Amateur Handball Federation), a 1936. veliki je rukomet prvi i jedini put uvršten u program Olimpijskih igara.
Godine 1938. održana su u Nemačkoj svetska prvenstva u velikom i malom rukometu. Umesto IAHF (koji je prestao sa radom 1939) u Kopenhagenu je 1946 osnovana Međunarodna rukometna federacija IHF (nem. Internationale Handball Federation).
Na prostorima bivše Jugoslavije rukomet se pojavio najpre u Varaždinu i Zagrebu 1933. Prvo rukometno igralište napravljeno je u Zagrebu gde se odigrala i prva utakmica srednjoškolaca Ljubljane i Zagreba (5:8). Posle Drugog svetskog rata poraslo je interesovanje za rukomet pa se u Beogradu 1949 osniva Rukometni savez Jugoslavije, koji postaje član IHF-a 1950. Od 1953. igraju se prvenstva Jugoslavije u mušokoj i ženskoj konkurenciji, a Kup takmičenja od 1955. Veliki rukomet je na ovim prostorima prestao da se igra 1958
Rukomet je ekipni sport sa loptom, u kom se takmiče dve ekipe sa po 7 igrača (6 igrača u polju + 1 golman) na svakoj strani. Igra traje dva puta po 30 minuta, a cilj je dati više golova od protivnika. Lopta se između igrača dodaje rukama slično kao u košarci ali sa nešto manjom loptom i uz drugačija pravila vođenja lopte.
Cilj igre je loptom pogoditi gol, tj. postići pogodak. Igra se po dva poluvremena od po 30 minuta, i ekipa koja postigne više golova je pobednik. Igrači smeju rukama dodirivati loptu i dodavati se međusobno, kao i šutirati prema golu. Svaki igrač sme napraviti do tri koraka držeći loptu u ruci, dok za svaki sledeći korak mora loptu voditi odbijajući je od poda, ili je mora dodati saigraču.Svi igrači se slobodno kreću po celom terenu, osim u prostoru 6 m ispred oba gola. U tom prostoru sme stajati samo po jedan član odbrambene ekipe koji se naziva golma. Ostali igrači smeju iznad prostora od 6 m pokušati uhvatiti ili dodati loptu samo u skoku, dakle za vreme leta.
Dve osnovne faze igre za svaku ekipu su faza napada i faza odbrane. U fazi napada igrači najčešće koriste formaciju s dva bočna igrača (levo i desno krilo), tri spoljna igrača (levi spoljni, srednji spoljni i desni spoljni) te pivot ili centar. U odbrani se koristi nekoliko različitih varijanti, koje označavaju način postavljanja tj formacije odbrambenih igrača ispred svog prostora od 6 m. Tako se na primer koriste odbrana 6-0 (šesti igrača u ravni ispred crte od 6 m), zatim 5-1 (pet igrača u liniji te jedan ispred njih koji pokušava ometati organizatora igre protivničke ekipe), zatim 4-2 a ređe se koristi i formacija 3-2-1. Ekipa u napadu će zavisno o formaciji odbrane pokušati naći način da dođu što bliže golu u što povoljniju poziciju za šut na gol.
Dve osnovne faze igre za svaku ekipu su faza napada i faza odbrane. U fazi napada igrači najčešće koriste formaciju s dva bočna igrača (levo i desno krilo), tri spoljna igrača (levi spoljni, srednji spoljni i desni spoljni) te pivot ili centar. U odbrani se koristi nekoliko različitih varijanti, koje označavaju način postavljanja tj formacije odbrambenih igrača ispred svog prostora od 6 m. Tako se na primer koriste odbrana 6-0 (šesti igrača u ravni ispred crte od 6 m), zatim 5-1 (pet igrača u liniji te jedan ispred njih koji pokušava ometati organizatora igre protivničke ekipe), zatim 4-2 a ređe se koristi i formacija 3-2-1. Ekipa u napadu će zavisno o formaciji odbrane pokušati naći način da dođu što bliže golu u što povoljniju poziciju za šut na gol.
Odbrambeni igrači smeju do određene mere ometati napadače u pokušaju dodavanja lopte ili šuta na gol. Ukoliko pri tome koriste udarce ili grubo povlačenje protivnika jedan od dvojice sudija će dosuditi prekršaj. Za izrazito grube prekršaje može se dobiti kazna žutog ili crvenog kartona, isključenja na dve minute ili trajnog isključenja iz igre. Kod isključenja na dve minute ekipa nema pravo zamene isključenog igrača za vreme trajanja kazne. Prekršaj se izvodi s mesta gdje je napravljen osim u dva slučaja:
- ukoliko je prekršaj napravljen u zoni deveterca a pri tom nije bilo izrazite prilike za postizanje gola, dosuđuje se tzv. deveterac, koji se izvodi s isprekidane linije deveterca sa mesta najbližeg prekršaju
- ukoliko je prekršaj bio u zoni oko 6 m i to u trenutku izrazite šanse za postizanje pogotka (već upućen šut ili igraču koji je slobodan u izglednoj poziciji za šut na gol) dosuđuje se kazneni udarac sedmerac. Kod izvođenja sedmerca svi odbrambeni igrači moraju stajati iza prostora deveterca, a jedan napadač upućuje direktan udarac na gol s pozicije sedam metara
